diaño [Cñ. /Eo/.] diañe [Os. y Cb. Cp. y Ac. y Sb. Ay. Ar. Mar. Llomb. Vg.] diañe / diañes [Ay. Ar.] +dieñu [Ay. Ri.]
Cuando ell diañu reza engañate quier. [JH.]
Cuando xineru vien caliente ye que trai el diañu en vientre. [LC.]
Dios y el diañu nun costal non puen tar. [LC.]
El diañu cuando non tien que facer col rau espanta les mosques. [Cg.]
El diañu tanto quería a so madre que-y sacó los güeyos. [LC.]
Rise ell diañu cuando ell famientu ta fartu. [JH.]
Ye una xunta tan malvada, que ni el diañu la apadrina.
El Camberu 9
De quién diaños podrá ser.
Felicitación 148
Sin saber qué diaños yera.
NJovellanos 167
Q’en cuerpu del diañu entra.
Coronación Carlos IV 175