
llantar [Ri. Sm. Cv. Vd. Cn (Oc).] Con cheísmo, chantar [Ay.] chantar [Md. /Eo. Mánt/. Tox. R.] yantar [Sb.]
Llantó nun prau carbayos pa facer lleña dacuando. [LC.]
Del Asiriu la tiesta ensangrentada / e nos murios al públicu la llanta.
Judit 213
Non roñes entonces y llántailo en groma.
El Camberu 15