Nicolás de Pividal
Nicolás de Pividal foi quén inventóu a venta porta a porta por as casas muito antes qu’Amazon. Tía unha bicicleta d’home nova del trinque marca Orbea y detrás del siyin colocaba as telas y atábalas con amayolos pra que nun ye cayeran.
Toda a vida dedicóuse a vender por as casas retales de tela que levaba enrolados y alí unde había unha moza casadeira alí iba Nicolás.
Nicolás levaba un traxe gris y zapatos negros que poñiase despóis de sacar as katiuscas porque un home que vende telas nun pode ir feito un zarapayo, además de peinarse y botar unha pouca de vaselina nél pelo.
Entendíase Nicolás ben cuas muyeres y falábayes das sábanas que tian as muyeres que tian muitos cuartos nas suas casas y de sopetón xa quedaban engatuxadas.
Chegaba as casas y sempre con a mai y a fiya delantre, na cocía, encima da mesa, desenrolaba as telas, iba medindo 2,40 x 2,70 das sábanas d’arriba pras camas de matrimonio con unha cinta métrica y algo menos pras sábanas d’abaxo. Muitos anos máis tarde a sábana d’arriba chamáronye sábana “encimera” y a d’abaxo “bajera”. Pra mín sempre foi a sábana d’arriba y el outra a d’abaxo.
Marcaba con un jabonciyo y con unhas tixeiras cortaba reto. A tela que máis ye pedían pra fer el axuar era a de franela que taba feita da la d’oveya y era muy calentía, aunque tamén tía outras máis novas y menos gordas, y xa empezaba habelas d’algodón.
Estas sábanas, entre a mai y a fiya, encargábanse de bordalas y con unha máquina Singer a pedales despóis de cambiarye a caniya rematábanyes os bordes.
Deixábase un cacho sin bordar pra poñer as iniciales del home con quén iba fer el casamento. Sempre poñíase delantre a inicial del home. ¡As muyeres nun iban delantre naquel tempo, y, agora tampouco!
A Nicolás nun ye dolían os cadriles, nin as costas y pedaleaba como un riguilete pra chegar a todas as casas.
Nicolás dalgua das veces deixaba fiado e íbanye pagando pouco a pouco según venderan el xatín.
Un día de noite sin lua, que vía pra sua casa con a bicicleta, y pensando en meyorar pra vender máis sábanas, comprar unha Lambretta y asina nun ter que pedalear, deixóu pasar un coche con luces, pro detrás vía outro sin élas y déuye unha lombeirada y xa foi abondo pra él. Ademáis da bicicleta que quedóu escarayada, Nicolás quedóu morto na cuneta.
Coyéronlo os vecios d’un brazado y miraron si na sua casa tía dalgún petéiro con cuartos, pro nun encontraron máis que dous perroes nunha conca de barro. Nun daba pra comprar unha caxa de madera.
A Nicolás, que xa taba vestido col traxe, leváronlo nunhas angareñas pra igresia de Seares y alí enterráronlo na terra nel cementerio envolto nunha sábana calentía de franela. Alí quedóu criando malvas.
Daquela, nun había “autónomos”, nun había “sanidad pública”, nun había “ayudas”, nun había “prestación del paro”, nun había “pensiones”, nun había “teléfono”, nun había “112”, nun había cuartos y nun había lluz porque era de noite.
Asina que hoi, que temos muitas máis lluces que naquel entoncias, inda hai quén se queixa.
Tamén sabedes quén mandaba en España naquel tempo. Dicia el que mandaba que “España, España y mucha España nadaba en la abundancia”. Nosoutros con tantos pantanos casi nos afogamos, pero éso a él dábaye lo mesmo.
... O dígobolo, pro nun é por nada, eh, é qu’algún esqueicéuseye quén mandaba.
Pro nun é por nada, eh.
Debe rellenar todos los datos obligatorios solicitados en el formulario. Las cartas deberán tener una extensión equivalente a un folio a doble espacio y podrán ser publicadas tanto en la edición impresa como en la digital.
Las cartas a esta sección deberán remitirse mecanografiadas, con una extensión aconsejada de un folio a doble espacio y acompañadas de nombre y apellidos, dirección, fotocopia del DNI y número de teléfono de la persona o personas que la firman a la siguiente dirección:
Calvo Sotelo, 7, 33007 Oviedo